Daarginds de groene heuvels.

Op dit blog vertrouw ik in gedeelten mijn pennenvruchten toe van het houden van vakantie in Frankrijk, het wonen daar en onze belevenissen daarginds.
Ik ben met het schrijven hiervan al begonnen in 1994, waar blijft de tijd ?

Met een "voorraad" van 130 bladzijden, zal ik twee keer per maand een hoofdstuk posten, op de 1ste en 15de van iedere maand.
Ik maak er dus een feuilleton van!

Om privacy redenen heb ik de namen van de personen die in de verhalen voorkomen veranderd.

Lees gezellig mee en een reactie van tijd tot tijd zou ik erg op prijs stellen.
Als het je aanspreekt en je wilt niets missen, dan kun je ook volger worden.
à Bientôt, (tot straks).............Daarginds !

maandag 15 februari 2016

WERK LATEN DOEN.



De mannen, die de nieuwe ramen en deuren zouden plaatsen, hadden een datum doorgegeven wanneer ze zouden komen.
Toen ze kwamen was het heerlijk zonnig weer, dus geen enkel probleem om even zonder ramen in huis te zitten. Ze vonden een Nederlandse klant wel interessant en waren vooral benieuwd naar de verschillen in leefwijze van Nederlanders en de Fransen.
Zij verdwenen om klokslag twaalf uur naar het restaurant in het dorp om te eten.
Ze keken wel een beetje raar op toen wij vertelden dat in Nederland heel veel mensen, zeker tien jaar geleden, een paar sneetjes brood en bijvoorbeeld een appel in een trommeltje meenamen voor in de lunchpauze, van hooguit een uur.

Zij waren om twee uur weer present en ze prezen de kwaliteit van het eten in het restaurant in het dorp. Het was een hotel-restaurant, een menu was daar wel duurder dan in de altijd goed bezette dorpsrestaurants waar je een menu voor 11 euro had tussen de middag.
Als je rond die tijd rondreed, dan was het overduidelijk in welk restaurant de werklui zaten te eten, want er stonden soms rijen met busjes van de EDF, France Telecom enzovoort voor de deur.



We waren erg tevreden toen na drie dagen de klus was geklaard, het zag er strak uit vonden wij, met extra hoogrendement glas, anti-inbraak beveiliging, sloten op ieder raam en de door ons uitgezochte roomwitte kleur stond goed.
We hadden het helemaal in de stijl van de oude ramen gehouden, ook met van die dwarslatten er in.
Toen werd het tijd om op zoek te gaan naar leuke vitrage.

Mr. Bardot, die de oprit en parking zou aanleggen, liet toch wel op zich wachten. Joep, had al een paar keer contact met hem gehad en het probleem zat bij de aannemer die de muur zou metselen.
Op een gegeven ogenblik had hij er zelf ook genoeg van om steeds maar te horen te krijgen, dat ze geen tijd hadden.
Hij had toen via via een gepensioneerde metselaar op de kop getikt. Als je in Frankrijk met pensioen bent, dan zit je niet te wachten om nog voor klusjes gevraagd te worden, dus dat was nog niet zo simpel om iemand te vinden.
Uiteindelijk kon het grote werk beginnen.


De ene grote machine na de andere kwam er aan te pas. We lieten met de grijper van een grote graafmachine wat grote struiken, die in de weg stonden verplaatsen, want het was zonde om die weg te doen.
Het advies van Mr. Bardot was de wortels met aarde te bedekken en een geultje er omheen te maken en vooral elke dag overvloedig water geven. Dat hielp perfect, want alle struiken sloegen goed aan.

Er lag in onze tuin ergens een hele grote steen en volgens de werkman, was die erg oud en had vroeger de functie om de grens van een perceel grond aan te geven. We wisten al dat Monsieur Bardot creatief was en hij stelde voor om hem bij de ingang van de oprit rechtop te zetten. We konden daar geen hek plaatsen omdat de oprit gelijk te steil omhoog ging. Het toeval wilde dat zijn knecht thuis ook nog zo een oude loodzware steen had liggen en hij vroeg of we die ook wilde hebben om aan de andere kant van de oprit te zetten.


We vonden het een goed idee en spraken een prijs af inclusief het plaatsen.
De prijs was wel aan de pittige kant, maar we gunden de knecht wel een extraatje, hij had steeds goed zijn best gedaan.

De fruitbomen stonden prachtig in bloei en het was voor ons een grote verrassing wat voor soorten fruit we zouden krijgen. 
We hadden diverse soorten appels, peren, pruimen, kersen, mirabellen, perziken waaronder de ouderwetse wijnperzik en ook de Reine Claude, onze favoriet. Een kleine perenboom, bleek later een Bonne Louise peer te zijn en die peren zijn geen “algemeen goed”, een ras dat al vóór 1780 in de handel was!

In juni van dat jaar, vlogen we naar Cyprus om de eerste verjaardag van Julia mee te maken. Dat was een gezellig feestje, buiten op het terras met de hele familie en een hele mooie verjaardagstaart. We vonden het altijd moeilijk om weer afscheid te nemen, maar ja: “C`est Comme Ça!” zouden de Fransen zeggen.
Wij woonden nou eenmaal niet allemaal bij elkaar om de hoek!

Gelukkig hoefden we toen niet voor een lange tijd afscheid van elkaar te nemen, want Suzanne en Julia kwamen een maand later naar ons in Frankrijk en bleven twee maanden. In die tijd van het jaar is het zo warm, zeg maar heet op Cyprus, en dat vond Suzanne wel erg heet, zodat ze het bij ons in Frankrijk toch wat koeler hadden. Onze schoonzoon was in die hitte aan het werk en maakte lange dagen in het zomerseizoen.

Leontine kwam ook nog logeren, zij had zich dus weer in Nederland gevestigd en stond op het punt om met haar werk in België te beginnen.
Voor die gelegenheid hadden we een privé onderkomen voor Leontine geregeld, een caravan die we van vrienden leenden en die we op een schaduwplekje in de tuin hadden gezet. Perfect geregeld.

Ondertussen was er ook een zitmaaier aangeschaft om te kunnen maaien in de boomgaard. Het voorste gedeelte van de tuin leek nog op een maandlandschap, na het aanleggen van de parking met lager gelegen uitgesleten paadjes en overal onverwachte opkomende planten!


Het was één groot surprise feest van wat er aan vaste planten opkwam, van mini cyclamen tot mooie grote pioenrozen.
Ik was vooral erg blij met de rozen, waaronder prachtige exemplaren zaten, bijvoorbeeld witte met een rode rand.
Langs een paadje stonden rijen met bleek later, overheerlijke doordragende aardbeien, hier en daar stond een grote rabarberstruik en dat gaf wel wat werk, maar de rabarber-aardbeien jam en chutney van die combinatie waren een traktatie.


De seringen bloeiden in paars en wit, de kamperfoelie rook je al van verre en de mahonia rook ook al zo sterk! Daar liep ik met een boogje omheen, want anders was het gelijk niezen geblazen.

Wat een geluk dat er al zoveel mooie grote struiken in de tuin stonden, daar kon ik echt van genieten als ik op een zwoele zomeravond met mijn gieter liep te sjouwen om ze van een slokje water te voorzien. Vaak kwam er de tuinslang aan te pas, dat was wel wat handiger.
De azalea`s, de hortensia`s in blauw en roze, rododendron, de jasmijn, de klimroos bij de entree, de sneeuwbal en in een perk voor het raam van de woonkamer was het ook een gaan en komen van bloemen in roze, rood en paars.


Dat was genieten en gaf me veel inspiratie om in het daarop volgende najaar nog meer perken aan te leggen.



                                              ****

RECEPT

VERRASSINGSSOEPJE!

Ik heb deze naam er aan gegeven omdat ik de soep gemaakt heb van de overblijfselen van onze geroosterde groenten, aardappelen en (gemarineerde) kip maaltijd uit de oven.

Bij mij bestonden de ingrediënten uit stukken zoete en gewone aardappelen, stukjes pastinaak, courgette, geroosterde ui, wortel en restjes kip.

Eerst heb ik van de botten van de kip een bouillon getrokken, gezeefd en toen alle stukken groenten en aardappelen er in gedaan en een poosje zachtjes laten pruttelen met een biologische groentebouillon tablet er bij. Toen alles met de staafmixer gepureerd, de stukjes kip er op het laatst bij gedaan, evenals wat bieslook en peterselie.

En zo hadden we een heerlijk gebonden soepje van eerlijk gerecycled "voer" met een
pittige afdronk !!



                                                            *********

maandag 1 februari 2016

WEER VERDER.


 Op de terugweg vanuit Nederland stopten we net onder Parijs bij Evry bij de Ikea. Makkelijker kun je het niet bedenken, je neemt vanaf de snelweg de goede afslag en dan moet je wel op tijd afremmen, anders ben je al binnen!
We waren nog op zoek naar een achterplaat voor aan de muur boven de keukenelementen.
We hadden geen tegels aan de muur dus zochten we iets om toch eventuele spetters niet gelijk op ons geverfd glasvezelbehang te krijgen.
Bij Ikea liepen we vrij vlot een roestvrijstalen niet zo hoge achterplaat tegen het lijf, precies wat de bedoeling was. Verder wilden we niet te veel tijd verliezen, dus namen we een lichte lunch en gingen verder richting huis.

Over het algemeen was onze route naar huis niet zo file gevoelig, de meeste kans was altijd dat we in en om Parijs wat oponthoud konden hebben. Van de zo drukke “gevreesde” Périphérique kenden we alle afslagen; de “portes” uit ons hoofd en we zorgden er voor dat we bijtijds weer helemaal rechts reden voor onze afslag.
Ooit konden we op de “Périphérique” in één keer zomaar doorrijden, dat was om half acht op een zondagochtend! Maar ja, Parijs was toen nog grotendeels in diepe rust!

Thuisgekomen gingen we weer aan de slag. 




De keuken werd verder afgewerkt en we waren héél erg blij met het resultaat. De uitgetrokken trolley vond ik een fantastische keukenhulp.

Als je in een huis woont, terwijl je het aan het opknappen bent, moet je flexibel ingesteld zijn. Soms moest je het niet zo nauw nemen met een beetje meer of minder rommel.


Na de keuken werd de kast in de slaapkamer gemaakt en daar konden we heel wat in kwijt.
Er werd in de slaapkamer een nieuw stopcontact gemaakt, dat wil zeggen, een sleuf in de muur frezen, stof, stof en nog eens stof.
Het behang en de plafond tegels moesten er af en de eikenhouten vloer moest geschuurd en gelakt worden.
Dus het bed er weer uit en werd de eetkamer tijdelijk slaapkamer.

Terwijl wij op onze knietjes om de beurt een paar banen van de eiken vloer schuurden, met een bandschuurmachine, hoorden we door het open raam, dat de vogels er lustig op los kwetterden. De zon scheen en “spring was in the air” en wij maar ploeteren en vooral opletten, dat we in de buurt van de hoge ouderwetse  plinten niet uit zouden schieten, want voor dat je wist had je dan een aardige hap uit het hout van de plint gehaald!
We hadden wel een schuurmachine er voor kunnen huren, maar de tijd die we dan kwijt waren voor het halen en brengen, veertig kilometer verderop vonden we eigenlijk zonde van de tijd.

Ondertussen hadden we een offerte gevraagd bij firma`s voor het plaatsen van PVC ramen met dubbelglas. Bij ons vorige huis de fermette vonden we het niet zo passen, maar dat steeds weer opnieuw schilderen van de deuren, de kozijnen en luiken, vreselijk. Je kon er nog zulk duur spul opsmeren, maar het verdween als sneeuw voor (door) de zon.
De eiken kozijnen van ons huis, waren door het overstek van het dak en de ijzeren luiken eigenlijk nooit zo heftig blootgesteld aan de zon. Ze waren nog in goede staat, dus een renovatie was mogelijk en dat bracht gelukkig geen breekwerk met zich mee. Het principe was eigenlijk hetzelfde als een kroon bij een tandarts laten zetten. Dus over de kozijnen heen, wel werden er twee nieuwe voordeuren in de offertes opgenomen.
We accepteerden uiteindelijk een offerte van niet de goedkoopste firma, maar wel kwalitatief met het beste product. Een leuke bijkomstigheid was, dat we vijfentwintig procent van het totaalbedrag van de belasting terug zouden krijgen en er ook nog een verlaagd btw tarief werd berekend.

Soms konden we in het vroege voorjaar als we een rustpauze namen al buiten zitten. De knoppen van de fruitbomen stonden op springen en we maakten terwijl we in de tuin zaten plannen hoe we de tuin wilden veranderen.
We hadden net als bij de koop van ons vorige huis alweer een stel konijnenhokken in de tuin staan. Dit keer hadden we er geen liefhebbers voor, dus werden ze gesloopt en afgevoerd.
Jammer genoeg stond er nog een dode vijgen boom, die er aan moest geloven.
De vorige eigenaresse had een hele grote composthoop zo maar midden in de tuin gemaakt. 


Die heb ik toen beetje bij beetje verplaatst dieper de tuin in achter een heg.
Maar later hoorden we van de buurvrouwen, dat eigenlijk het grootste gedeelte van de tuin, voordat de boomgaard begon, helemaal moestuin was geweest.

We hadden al kennis gemaakt met één van onze buurvrouwen. Op een ochtend, toen we net verhuisd waren, werd er aan de keukendeur geklopt en er stond een kleine slanke mevrouw met kortgeknipt donkerbruin haar, een rustig bescheiden type, met een sleutel in haar hand. Zij had van de dochter van de vorige eigenaresse een sleutel van het huis gekregen voor het geval het nodig zou zijn, omdat die dochter niet in de buurt woonde.
Zij stelde zich voor als Madame Raë en woonde aan de linkerkant van ons en haar schuur grensde aan onze tuin.
Aan de andere kant woonde Madame Paret een heel ander type, lichtblond geverfd haar, praatte makkelijk van zich af, was erg aardig en open en ze had een klein hondje met een kleurig strikje in zijn kuif.
Op de afscheiding van haar en onze tuin was een hekje gemaakt en ze vroeg of we dat soms dicht wilde hebben. Maar net als bij madame Raë, waar helemaal geen afscheiding op het paadje tussen onze tuinen zat, behalve dan de heggen rondom die als afscheiding dienden, lieten we alles bij het oude.

Beide dames waren weduwe en in de zestig maar hadden allebei een moestuin om “U” tegen te zeggen en een tuin van zesduizend vierkante meter om bij te houden. Gelukkig had ik al ervaring met het hebben van een moestuin, dus we konden op dat “niveau”  ook gezellig met elkaar kletsen.
Ik vertelde dat ik ook weer van plan was om een bescheiden moestuin aan te leggen. Zoals het dan gaat, als tuinders onder elkaar, kon ik tegen die tijd wel zaadjes of jonge plantjes van ze krijgen.
En als één van de dames teveel radijsjes, sla of courgettes had, vond ik die `s morgens bij het openen van de keukendeur keurig in een krant gewikkeld, op het bordesje!


                                      **************

RECEPT

WITLOFSCHOTEL MET GORGONZOLA.

Ingrediënten voor 2 personen:

- 500 gram witlof
- 2 à 3 aardappelen
- 100 gram gorgonzola 
- 2 handperen, niet zo rijp
- 30 gram walnoten
- citroensap
- peper en zout
- scheutje olie
- klontje roomboter

Schil de aardappelen en snij ze in schijfjes, kook ze voor en giet ze af.

Verwarm de oven voor op 180 graden.

Maak de stronkjes witlof schoon en haal de harde kern er uit. Het geeft niet als ze een beetje uit elkaar vallen. Schil de peren en snij er partjes van, besprenkel met een beetje citroensap.
Verwarm een scheutje neutrale olie met een klontje boter in een wok, voeg de witlof toe, wat zout en roerbak de witlof op een niet te hoog vuur. Voeg de stukjes peer toe en laat ze even mee bakken. Let op dat het niet te droog wordt, voeg desnoods iets water of nog wat boter toe.

Snij de gorgonzola in repen.

Vet een ovenschaal in en leg de aardappelschijfjes op de bodem, verdeel daarop van een reep gorgonzola kleine stukjes ( de rest is voor bovenop het witlof) met wat peper en zout.  Leg daar bovenop het witlof met de peren en giet het vrijgekomen vocht mee. Meng de walnoten er door.
Leg een paar kleine stukjes gorgonzola er op. Zet de schotel in de oven en leg na ongeveer 20 minuten de laatste stukjes gorgonzola er op en zet de schotel terug in de oven voor ongeveer 10 minuten totdat de kaas bijna is gesmolten.


                                                             ******